წარწერა ასომთავრული ანბანით არის შესრულებული
ქობულ
[ს
ტ
ე
ფ
ა
ნ
ო
ს
ი]
[ა
დ
რ
ნ]ერსეს
ძე
5 წ(მიდა)ო[გ](აბ)რ(იე)ლ მთავ[არ]ანგელო[ზ]ო ადრ[ნე]რსეს ჳპატოსსა მეოხეყავ
ქობულ
15 ე
რ
ს
ეს ძე
წ ო რ ლ
მთავ
ანგელო
ო ადრ
5 რსეს ჳპატ
ოსსა მეოხ
ეყავ
<ab xmlns="http://www.tei-c.org/ns/1.0">
<lb n="1" /><persName nymRef="ქობულ">ქობულ</persName>
<lb n="2" /><supplied reason="lost"><persName nymRef="სტეფანოს">ს
<lb n="3" break="no" />ტ
<lb n="4" break="no" />ე
<lb n="5" break="no" />ფ
<lb n="6" break="no" />ა
<lb n="7" break="no" />ნ
<lb n="8" break="no" />ო
<lb n="9" break="no" />ს
<lb n="10" break="no" />ი</persName></supplied>
<lb n="11" /><persName nymRef="ადრნესე"><supplied reason="lost">ა
<lb n="12" break="no" />დ
<lb n="13" break="no" />რ
<lb n="14" break="no" />ნ</supplied>
<lb n="15" break="no" />ე
<lb n="16" break="no" />რ
<lb n="17" break="no" />ს
<lb n="18" break="no" />ეს</persName><w lemma="ძე">ძე</w>
</ab>
<ab xmlns="http://www.tei-c.org/ns/1.0">
<lb n="1" /><w lemma="წმიდა"><expan>წ<ex>მიდა</ex>ო</expan></w>
<persName type="Saint" nymRef="გაბრიელ"><expan><supplied reason="lost">გ</supplied><ex>აბ</ex>რ<ex>იე</ex>ლ</expan></persName>
<lb n="2" /><w lemma="მთავარანგელოზ">მთავ<supplied reason="lost">არ</supplied>
<lb n="3" break="no" />ანგელო<supplied reason="lost">ზ</supplied>
<lb n="4" break="no" />ო</w> <persName nymRef="ადრნერსე">ადრ<supplied reason="lost">ნე</supplied>
<lb n="5" break="no" />რსეს</persName><roleName><w lemma="ჳპატოს">ჳპატ
<lb n="6" break="no" />ოსსა</w></roleName><w lemma="მეოხ-ყოფა">მეოხ
<lb n="7" break="no" />ეყავ</w>
</ab>
თარგმანი:
ქობულ სტეფანოსი ადრნერსეს ძე.
წმიდაო გაბრიელ მთავარანგელოზო, ადრნერსე ჳპატოსსა მეოხ ეყავ.
კომენტარები:
ნოდარ შოშიაშვილის მიხედვით # 69. ადარნესე ვიპატოსის წარწერა, ივანე ჯავახიშვილის აზრით, 626-634 წლებში არის ამოკვეთილი. მისივე აზრით,
წარწერის სიძველის დასტური პალეოგრაფიული თვალსაზრისით არის Ⴣ გრაფემის თავშეკრულობა. თუ ამ წარწერის "მეოხ ეყავ" ზმნას შევადარებთ დემეტრე ვიპატოსის
წარწერის "მეოხ ხეყავ" ფორმას, ადვილად დავინახავთ, რომ ხ აკლია. ამასთან ხ-ს კლებას ვერ ავხსნით იმით, რომ ოსტატმა ერთი ხ დაწერა ორი ერთმანეთის მომდევნო იდენტური
გაფემის ნაცვლად. ვერც იმით, რომ იგი გადარეცხილია (ამოტეხილია). როგორც ჩანს, უკვე VII საუკუნის I ნახევარში ხანმეტობა, როგორც ენბრივი მოვლენა, იბერიის
ტერიტორიაზე მოშლილია.
მკვლევართა დიდი ნაწილი იზიარებს გ. ჩუბინაშვილის თვალსაზრისს, რომ მცხეთის ჯვრის ბარელიეფები ერთდროული, ტაძრის აგების თანადროულია.
ადარნერსეს ვაჟის წარწერიდან შემორჩენილია მხოლოდ რამდენიმე გრაფემის კვალი. წარწერის ბოლო შეამჩნია ბართლომეიმ. წარწერაში ადარნერსეს ძე ქობული ამოიცნო
გ. ჩუბინაშვილმა.